Wstrząs

11- 12.03.2012

Zjeżdżamy z powrotem do hostelu. Cali przemoczeni i zabłoceni. Połączenie padającego deszczu z sypiącym się zewsząd piaskiem, uczyniło na naszych ubraniach prawdziwą panierkę. Sama nie wiem czy to to, czy coś innego, ale w tej chwili czuję przejmujące zimno i coś każe mi szukać toalety, byle szybko! 

Oaza w Huacachina

Nie marzymy o niczym innym jak wziąć prysznic. Jest niedziela wieczór i czas nam wracać do Limy. Wynajmujemy jeden pokój by się ogarnąć przed podróżą. Idę pod prysznic jako pierwsza. Każda kropla wody spadająca na moją skórę zdaje się być niczym ostra szpilka wbijana w ciało. Robi mi się tak zimno, że nie jestem już w stanie kontrolować drżenia, które teraz wstrząsa całym moim ciałem. Czuję się słabo. Resztką sił dowlekam się do łóżka i przykrywam wszystkim co tylko znajduje pod ręką. Grunt to przespać się chwilkę i na pewno mi przejdzie. Agnieszka, Abelardo i Jose rozważają wyprawę do Nazca, która znajduje się ok. 2 godzin jazdy od Ica, gdzie aktualnie jesteśmy. Zasypiam. Gdy się budzę, w pokoju panuje ożywienie. Pytam czy to już ranek. Wszyscy patrzą na mnie zdziwieni - jest 23:00 – mówi mi Aga i informuje, że nazajutrz jedziemy do Nazca. Ponownie zasypiam. Budzi mnie fala gorąca. Czuję jak pali mnie twarz, po plecach spływają krople potu. Przecieram ręką włosy, które są całe mokre. Podnoszę się i rozglądam dookoła. Dotykam mimowolnie czoła, które niemal parzy. Abelardo aplikuje mi zimny okład ze swojej koszulki. Z pewną ulgą znowu zasypiam. Tym razem budzi mnie Abelardo. Widzę jego poważną minę i wiem, że coś jest nie tak. Po chwili czuję jak trzęsie się cała ziemia. Szyby w oknach dzwonią. Z zaskoczeniem patrzę spoglądam na niego, jak  w skupieniu wyczekuje. Huacachina jest miejscem, gdzie występują najczęściej i jedne z silniejszych trzęsień ziemi w całym Peru. W języku hiszpańskim wyróżnia się termin temblor – czyli wstrząs, o niewielkiej sile, czasem niewyczuwalny i terremoto – prawdziwe trzęsienie ziemi. Wstrząs wyczuwalny przez człowieka plasuje się powyżej 4 stopni w skali Richtera. Natomiast najlepiej, każdy ruch ziemi wyczuwają zwierzęta, ze szczególnym uwzględnieniem świnek morskich. Są one najlepszym czujnikiem mających nadejść zdarzeń. Teraz czekamy. Jeżeli ziemia nie przestanie się za chwilę trząść, trzeba się będzie ewakuować. Chwila napięcia, ale na szczęście wszystko się uspokaja. Resztę nocy spędzamy już spokojnie. Ja mówiąc w lokalny żargonie z bicicletą, czyli w toalecie.  Po jednej z dłuższych wizyt w łazience naszego pokoju, odkrywam że nie ma części sufitu, przez co mogę patrzeć na księżyc w pełni. Zawsze powtarzam, że w każdej sytuacji można znaleźć jakieś pozytywy. Rano budzą nas podekscytowana Agnieszka i José, gotowi do wyjazdu. Dowiadujemy się też, że trzęsienie, które nawiedziło w nocy Huacachina miało moc 5 stopni w skali Richtera. Staram się podnieść i z zaskoczeniem stwierdzam, że nadal nie czuję się w formie. Prawdopodobnie połączenie trucizny pastelillo i zatrucia żołądkowego to za wiele jak na europejskie siły. Wywiad wśród innych międzynarodowych studentów wykazał, że większość prędzej, czy później spotykała się z podobnymi dolegliwościami. Tak najwyraźniej wygląda aklimatyzacja do nowych warunków żywieniowych.

Umawiamy się, że popołudniu wyruszamy do Limy po czym się żegnamy. Abelardo decyduje się zostać w Huacachina. Niemal, aż do powrotu Agi i José śpię. Gdy wracają, ruszamy w drogę powrotną. Na wyjeździe z autostrady spotykamy się ze znajomymi już strażnikami. José idzie odebrać swój dowód, a ja do toalety. Po drodze macha do mnie jeden ze strażników i pyta o samopoczucie. Hm… jak by to powiedzieć. Od czasu ukąszenia przez pastelillo  tyle się wydarzyło… Około 23 dojeżdżamy do Limy. Po tak intensywnym weekendzie, wszyscy czujemy się zmęczeni, ale zadowoleni. Ja również nie żałuję ani chwili. No, może wyjazdu do Nazca. Tym samym składam sobie obietnicę by tam wrócić niebawem.